“Cəmiyyətin səfərbər olunmaması üçün eyni vaxtda həddindən artıq çox adam işləyir”
Əli bəy, son bir neçə ildə 20 yanvar, yaxud Xocalı faciəsilə bağlı tədbirlərdə müxalifətin yürüşlərinə süni əngəllər yaradılması və döyülən müxalifətçilərlə bağlı cinayət işlərinin açılmaması tendensiya halını alır. Məsələn, 2019-cu ilin 19 oktyabrında sizin, ötən ilin dekabrın 1-də Tofiq Yaqublunun döyülməsi ilə bağlı hüquq-mühafizə orqanları heç bir addım atmadı. Sadaladıqlarım hakimiyyətin daxili və xarici siyasətində arxayınçılıq meyllərindən irəli gəlmirmi?
– Xeyr, əskinə, bu, hakimiyyətin zəifliyindən irəli gəlir. 2014-cü ildən bu proses başlanıb, ona qədər çox nadir hallarda bizim ziyarətlərə mane olardılar. Bəs niyə 2014-cü ildən? Çünki İlham Əliyev 2013-cü ildə prezident seçkilərini birmənalı şəkildə uduzdu. Bu, bir faktdır, ATƏT-nin hesablamasına görə 58 faiz məntəqələrdə nəticələr saxtalaşdırılandan sonra, o, özünü prezident elan edə bildi. Ona görə inaqurasiyası da xəlvət keçirildi, heç kimi dəvət etmədən, qəfil inaqurasiya keçirdi və öz-özünü prezident elan etdi. Ondan sonra Milli Şuraya, real müxalifətə qarşı münasibət kəskinləşdi. 2014-cü ildən 20 yanvar ziyarətinə gedirik, mütləq bir təxribat törədirlər, Xocalı ziyarətinə gedirik, həmin qaydada, Rəsulzadənin abidəsini ziyarət edirik, yenə həmin qayda. Birinci məqsəd müxalifətin kütləvi surətdə toplanmasına imkan verməməkdir. Özünə əminliyi olan siyasi qüvvə bundan qorxar? Tutaq ki, bir neçə min adamla 20 Yanvar ziyarətinə gedirik, orda nə danışırıq? İmperiyadan, xalqımızın müstəqilliyə sədaqətindən danışırıq. Normal dövlət hakimiyyəti olsa, buna qısqanarmı? Qətiyyən! Sevinər ki, ölkəmin daxilində milli istiqlal düşüncəsi kütləviləşir, amma bunlar onu istəmir. Çünki özgüvənləri, siyasi gücləri yoxdur, müxalifəti zorla sıxıb, kiçik və zəif göstərmək istəyirlər. Yeri gəlmişkən, Azərbaycan xalqı şahiddir, yeni il gecəsi Bakının mərkəzində nə qədər adam olardı, minlərlə. Ondan sonra xəstəliklər də xeyli artdı. O zaman pandemiya heç kimin yadına düşmədi. İndi 20 Yanvar şəhidlərinin xatirəsi bizə yeni il qədər önəmli deyil? Necə olur ki, şəhidlərin ziyarətinə gələnləri 10-10 buraxacağını elan edirlər, biz də gələndə ümumiyyətlə yolu bağlayırlar. Təsəvvür edin ki, yolun qarşısı da, arxası da boş idi, mən şəxsən buna görə əzab çəkdim. Məsələ ondadır ki, hökumətin ilbəil yaratdığı maneələrin sayəsində ziyarətə gələnlərin sayı azalıb. Bizim də yolumuzu kəsmisən, böyük iş görübsən, hamı bilir ki, polis dövlətisən və polis gücünə də yolumu kəsə bilərsən. Budurmu sənin gücün?! Bu, gücsüzlükdür! İşgəncələrlə bağlı cinayət işinin açılmamasına gəlincə, bu, birbaşa sübut edir ki, bizə verilən işgəncənin hamısı dövlət siyasətidir. Bu siyasətin arxasında şəxsən İlham Əliyevin özü dayanır. Kim dedi işgəncləyə yol verənləri məsuliyyətə cəlb etməyəcəm? İlham Əliyev dedi. 2005-ci ilin 26 noyabrında min adamı döymüşdülər, ondan sonra camaatın qarşısına çıxıb dedi ki, dünyada məndən zorakılıq edən polislərin cəzalandırılmasını tələb edirlər, amma mən buna imkan verməyəcəm. 2019-cu il 19 oktyabrında mənə və Tofiq bəyə qarşı, rəhmətlik İbrahim İbrahimliyə, çoxlu AXCP yetkilisinə qarşı ağır işgəncə tətbiq olundu. Ancaq bir nəfərə qarşı cinayət işi başlanmadı. Ötən ilin 1 dekabrında Tofiq Yaqubluya qarşı edilən işgəncə, yalnız ona və yaxud müxalifətə qarşı yox, bütövlükdə cəmiyyətə hörmətsizlik və saymazlıqdır. Necə yəni, hamının gözü önündə canlı yayımda adamın qolunu burub polis bölməsinə aparırsan, sonra onu çölün düzündə işgəncə verib buraxırsan. Və nəhayət, “öz-özünə vurub” deyirlərsə, bu, həyasızlıq və qanuna tüpürmək deyilmi? Bütün bunlar işgəncənin dövlət siyasəti olduğunun göstəricisidir. “Tərtər cinayətləri”ni də ona görə açmırlar.
– İlham Əliyevin 19 illik hakimiyyəti zamanı “MTN işi”, “Rabitə işi”, son vaxtlar isə “Tərtər işi” hadisəsini gördük. O cümlədən, qiymət artımları. Ancaq bütün bunlara rəğmən Azərbaycan cəmiyyəti lokal, sosial şəbəkə səviyyəsində etiraz edir. Mən daxili siyasət deyəndə hakimiyyətin cəmiyyətdən arxayınçılığını nəzərdə tuturam, bölüşürsünüzmü?
– Avtoritar rejimlərin sağında, solunda “gözü çıxan qardaşı”nın başına min oyun gəlir, xalqlar qalxır, Mübarək, Qəddafi, Əsəd, Yanukoviç, Lukaşenko kimi hamısına etiraz edirlər. Yerdə qalan düşünür ki, ona belə olmayacaq. Ancaq Nazarbayevi götürək, avtoritar rejimlərdən ən güclülərdən biriydi, özü də 32 il idi hakimiyyətdəydi, klanı da güclüydü, pulu da çox idi. Gördünüzmü, abidələrindən birini yük maşınına bağlayıb gözünün önündə çevirdilər. Amma bu adamlar dərs götürmürlər, çünki zorla insanları sakitləşdirirlər. Bütün millətlər də zorun qarşısında müvəqqəti susurlar. Yeri gəlmişkən, millətimiz buna görə kompleksə düşməsin. Çünki yük ağır olanda hərə məsuliyyəti bir-birinin üzərinə atır, millətimizə də tez-tez “necə dözürsən, sənin susqunluğun yaradır bunların hamısını”,- deyə söyləyirik. Mən həmişə narahat oluram ki, indi millət özündən küsəcək, düşünəcək “yəqin ən zəifi mənəm, ona görə bu diktaturaya dözürəm”. Hamı bir yerə qədər dözür və hamı bir yerdə partlayır. Millətlərin və insanların hamısı bir-birinə bənzəyir. Ona görə də, nə qədər ki, adamları qorxuyla əsarətdə saxlayıblar, arxayındırlar, burunlarından uzağı görmürlər axı. Heç cür anlamırlar ki, sağlarında, sollarında baş verəndən bir ibrət götürsünlər. Ən yaxın ölkə Qazaxıstandır, Nazarbayevin başına gələnlərdən ibrət götürsünlər də.
– Elə misal çəkdiyiniz Qazaxıstanda müxalifət olmasa da, cəmiyyət kütləvi şəkildə etiraz etdi. Azərbaycanda isə müxalifət var. Sizə elə gəlmirmi, siyasi fəaliyyət strategiyanıza yenidən baxmalısınız?
– Nə edək?
– Artıq o suala siz cavab verməlisiniz ki, cəmiyyətin fəallaşması üçün nə etmək lazımdır?
– Əslində, Qazaxıstanda baş verənlər Azərbaycan cəmiyyətinin bütün təbəqələrini düşündürməlidir. Bu da bizim cəmiyyətimizin müəyyən qədər zəifliyidir, medianın da, siyasətin də. O mənada ki, Qazaxıstanda baş verənlərdən sonra televiziyalarda analitik proqramlar yayımlanmalıydı, mətbuat bu ölkənin yaşadığı dərsləri hərtərəfli öyrənməliydi.
– Fikir verdinizsə, bu hadisələr zamanı hökumət mediası müəyyən qədər anti-Rusiya təbliğatını apardı…
– Bəli, Qazaxıstanın Azərbaycan üçün çox böyük ibrətləri vardı. Məhz Qazaxıstan təcrübəsi sübut etdi ki, real, təşkilatlanmış müxalifət bir avtoritar cəmiyyətin demokratiyaya keçidi üçün hava-su kimi lazımdır. 32 ildən sonra qazax cəmiyyəti partladı, nə oldu, çoxmu qabağa düşdülər?! Yəni orda yaxşı bir şey oldu ki, müxalifət fəaliyyət göstərməsə, yaxud müxalifət olmasa, cəmiyyət nə vaxtsa partlayış həddinə çatacaq. Bəs sonra nə olacaq? Xaos olacaq. Rejim də təşkilatlanmış müxalifətin olmamasından istifadə edəcək, təxribat törədəcək, ardınca da həmin təxribatçıları terrorçu elan edib əzəcək. Beləliklə, daha qeyri-məhdud səlahiyyətlə davam edəcək.
– Onsuz da Azərbaycan siyasi tarixi təxrubatlardan xali deyil, 2003 və 2005-ci ilin aksiyalarında təxribatları xatırlayırsınız…
– Yox, bir dəqiqə, bu fərqlidir. 2003 və 2005-ci illərdə olan təxribatlarla Qazaxıstandakı təxribatı necə müqayisə etmək olar? Bizim 2019-cu ilin 19 yanvar mitinqimizdə adamların içində radikal ovqat vardı. Amma biz həmin situasiyanı idarə etməsəydik, orda bir təxribat ola bilərdimi? Olardı. Bizi eşitdilər və buna görə təxribatı atladıq. Bəli, biz də nəticəyə nail olmamışıq, Qazaxıstan da. Ancaq heç olmasa millətə ildə bir neçə dinc toplaşmaq şansı veririk. Təkcə Milli Şura 2013-2019-cu illər arasında 17 dəfə razılaşdırılmış aksiya keçirib. 17 dəfə millətə şans yaratmışıq ki, narazısan, gəl, yüz minlərlə çıx küçələrə, o zaman hökumət əlini qaldırıb deyəcək ki, hə, bu, artıq xalqdır. Biz bu şansı yaradırıq, amma ya vəlvələdən, ya zəlzələdən, o qədər adam gəlmir. İkinci tərəfi də var, sən heç nə etmirsən, Qazaxıstanda olduğu kimi, müxalifət yoxdur, həmin mitinqlər də, razılaşdırılmış mitinqlərə nail olmaq üçün yüzlərlə həbsxanaya gedən fədakar müxalifətçilər də yoxdur. Beləliklə, insanlar çarəsizlikdən partlayır, qalxıb hökumət binasına üz tutur, Rusiya kəşfiyyatı da iğtişaş yaradır, nəticədə 225 nəfər ölür və Qazaxıstan cəmiyyəti nə qədər geri düşür. Biz də mitinq keçiririk, nəticə yoxdur, toplum da, narazılıq da, Milli Şura da yerindədir. Obrazlı desək, oyunu yenidən mərkəzdən başlaya bilərik. Ancaq Qazaxıstan kimi toplumlar müxalifət olmadığına görə xaosa gedirlər, etiraz dalğası yığılır, yığılır və birdən partlayış olur. Düzdür, hökumət də zərər görür. Nazarbayevin abidəsinin boynuna kəndir keçirib yerə yıxırlar, fərqi yoxdur kimin əliylə, onun klanı təmizlənir. Yəni klan və avtoritar hakimiyyətlər böyük zərbə alırlar, amma xalqlar xoşbəxt olmur. Əslində, Qazaxıstan hadisəsi göstərir ki, nəyin bahasına olursa-olsun idarə olunan, təşkilatlanan müxalifət varsa, saxlamaq, yoxsa yaratmaq lazımdır ki, demokratiyaya dinc keçid mümkün olsun.
– 17 icazəli mitinq, təkrarlanan fəaliyyətiniz cəmiyyətin enerjisini sorub heç etmirmi?
– Qazaxıstanda həmin enerji heç hara getməmişdi. Türkmənistanda da, Tacikistanda da, Özbəkistanda da heç hara getməyib. Neynəyib ki, o enerji?
– Yenə Tokayev qaldı…
– Bəli, siz özünüz özünüzü təkzib etdiniz. Heç bir nəticəyə nail ola bilmədi qazax cəmiyyəti. Həmin 32 ildə enerji yığılmışdı, amma Milli Şurası, Əli Kərimlisi yox idi ki, onların enerjisini bir-bir çıxartsın. Sonda nə oldu, 225 nəfərin ölümüylə nəticələndi. Yəni yaxşı yola nail olmadılar ki, alternativ kimi təqdim edəsiniz. Tam əksinə, bizim apardığımız yol şans yaradır ki, nə zamansa Gürcüstan, Ermənistan, Ukraynanın 2004-cü il aksiyalarında olduğu kimi daha dinc, məhz “məxməri inqilab”la dəyişikliyə nail olaq.
– Əli bəy, bu “nə zamansa” sualı çox uzanır…
– O da xalqdan asılıdır.
– Hər şey xalqdan asılıdır?
– Gəl, onu danışaq. Mən soruşur və hər kəsə bu sualı verirəm, təkcə 17 mitinqin ikisinə 100 min adam gəlsəydi, bu ölkə dəyişərdi, dəyişməzdi?! Xalqa üz tutub deyirəm, niyə gəlmədiniz? Bizi hansısa bir formada məqbul bilmədiniz, başqa bir müxalifətçinin çağırışına gələrdiniz, yaxşı, başqa bir müxalifətçi yaradardınız. Bu məsələdə açıq danışmaq lazımdır, hamımızın payımız var. Əgər hamımız birlikdə Azərbaycan xalqında o qənaəti yaratmasaq ki, sən özün şəxsən “Amerika bunu etmədi” düşüncəsindən əl çəkib, “mən millət olub edəcəm” deməyənə qədər xilas olmayacaqsan. Kim erməni xalqını 4 saata Respublika meydanına tökdü? Paşinyan həmin vaxt polis idarəsindəydi. Bəlkə kimsə ABŞ-dan gəlib 4 saata vərəqələr payladı, camaata səsgücləndiricilərlə müraciət edib meydana çağırdılar.
– Bəs inanırsınızmı ki, sabah sizi polis idarəsinə çağırsalar, insanlar küçələrə çıxacaq?
– Güman etməyə nə ehtiyac var, Paşinyandan fərqli olaraq mən 8-9 saat polis idarəsində oldum, ancaq siz deyən təəssüf ki, olmadı. Amma bu, o demək deyil ki, sabah olmayacaq. Bilirsiniz, hər bir mayenin qaynama temperaturu olduğu kimi xalqların da qaynama həddi var. Görünür, Azərbaycan xalqı hansısa səbəblərdən gec qaynamaq qərarına gəlir. Elə bu məsələylə bağlı diskussiya da açmaq olar. Səttarxan deyirdi ki, Azərbaycan daş qazandır, gec qızır, gec soyuyur.
– Seymur Baycan da deyir ki, Azərbaycan xalqı yatmış şirdir, oyadırsan, gedib bir az kənarda yatır. Razısınız?
– Yox, mən daş qazan məsəlinə razıyam, gec qızır, gec də soyuyur. Doğrudan da, bizim igidliklərimiz də, qəhrəmanlıqlarımız da var axı. 2 gün əvvəl 20 Yanvar faciəsinin ildönümünü keçirdik, fenomen hadisəydi. Yaxud 1988-ci ilin Meydan Hərəkatı fenomeni, 18 gün davam etdi. Biz bu fenomenləri yaratmış xalqıq. Nəyə görəsə son illərdə hələlik ümumi konsensus yarada bilmirik ki, hamılıqla eyni vaxtda dinc şəkildə öz haqqımızı tələb edək. Doğrusu, burda çoxlu səbəblər toplusu var, amma qənaətimin biri budur ki, Azərbaycan cəmiyyətində müxtəlif səbəblər və maraqlarla cəmiyyətin səfərbər olunmaması üçün eyni vaxtda həddindən artıq çox adam işləyir. Bunların hamısı hökumətdən qidalanmır. Mütləq ölkədə dəyişikliklərin olmaması müxalifətlə əlaqələndirilir. Ad çəkməyi xoşlamıram, çünki daxili polemikalara vaxt itirmək istəmirəm. Son illərdə ictimai fikrə təsiri olan adamlar ittiham kampaniyalarına başlayıblar ki, müxalifətin hansısa hərəkətinə görə ölkədə dəyişiklik baş vermir. Qardaşım, bacım, müxalifət bir adam deyil ki, Əli pis oldu, Əhməd yaxşı olsun. Görün, bu ölkədə neçə müxalifətçi gəlib- gedib, axı dövlət səviyyəsində insanlara işgəncə verilir, yaxud bir cinayət işində 11 nəfər öldürülüb, bir azad mətbuat qalmayıb, partiyalara qarşı müxtəlif vasitələrlə kampaniyalar aparılır… Bəxtiyar Hacıyev bir neçə gün əvvəl yazmışdı, AXCP Rəyasət Heyətinin 10 üzvü keçmiş məhbusdur. Bu vəziyyətdə mübarizə aparırıq, indi bunların fədakarlığını etiraf etmək əvəzinə, səbəbi müxalifətdə axtarırsan. Tofiq Yaqublu hansı fədakarlıqları etməyib? Ölümün bir addmlığına qədər gedib çıxıb, indi də əl çəkmirlər, ölümlə də hədələyirlər.
– Tofiq Yaqublu ayrıca personadır. Mən sizə keçmək istəyirəm. 22 il partiya sədrisiniz, amma bu illərdə keçirilən 4 prezident seçkisinin heç birinə qatılmadınız. Son parlament seçkilərini də boykot etdiniz, bələdiyyə seçkiləriylə isə mövqeyiniz məlumdur. Səbəbi Etibar Məmmədov və İsa Qəmbərin taleyini yaşamaq istəməməyinizdir?
– Açığı ona alışmışam ki, üstün olduğum cəhətləri tənqid kimi təqdim edirlər. Əksinə, 21 ildə namizəd olaraq seçkilərə qatılmamağım, dönə-dönə başqalarına imkan tanımağım olub. Etibar Məmmədova da, İsa Qəmbərə də dəstəyimi ifadə etmişəm, indi 1 gecə çəkib, o başqa söhbətdir. Cəmil Həsənliyə, Rüstəm İbrahimbəyova dəstəyimi ifadə etmişəm. Mən 4 nəfərin prezidentliyə namizədliyinə dəstək vemişəm. Bəs başqa vaxtı irad tuturlar ki, ambisiyam var? Görün, başqa kim var ki, prezidentliyə potensial namizədlərdən olsun və 4 fərqli adama güzəştə getsin? Mən həmişə birliyi axtarmışam. 2003-cü ildə namizəd idim, baxdım ki, qalib gəlmək şansım yoxdur, geri çəkildim. Londonda “Dördlər”in görüşündə açıq demişdim ki, namizədliyim şərtidir, vahid namizəd üçün də geri çəkiləcəm. Haşiyə üçün onu da deyim, yalan üzərindən hücumlar edirlər ki, 2003-cü ildə nəyə görə İsa Qəmbəri dəstəkləmirdim. O zaman Müsavat Partiyası bizi partiya kimi tanımırdı. Razılaşmaya görə Etibar Məmmədova dəstək verirdik, son mərhələdə ona da ciddi təzyiq etdim, hər halda İsa Qəmbərin vahid namizəd olmasına razılaşdıq. Hətta məni o zaman Müsavat Partiyası tanımaya-tanımaya Etibar Məmmədova təzyiq etmişəm, sonda razı olmuşuq ki, İsa Qəmbər namizəd olsun. 2013-cü ilə gələk, mənim də, İsa bəyin də namizədliyi vardı, amma birdən Rüstəm İbrahimbəyovun namizədliyi ortaya çıxanda Azərbaycan cəmiyyəti yerindən oynadı. Biz gördük ki, yarada bilmədiyimiz enerjini bu ad yaratdı. Ona da güzəştə getdik, sonra nə oldu, Cəmil Həsənli üçün güzəştə getdik. Əgər öz namizədliyim üçün israr etməmişəmsə, 4 fərqli adama səmimi qəlbdən dəstək ifadə etmişəmsə, bu, mənim nöqsanım yox, üstünlüyümdür.
– Artıq sizin növbəniz çatmayıbmı?
– Ona gələrik. Bu, hər halda mənim siyasətçi kimi ictimai maraqları daha öndə tutduğumun sübutudur. Açıq deyirəm, təkrarlamaqda da fayda var, mən şəxsən Əli Kərimlinin hakimiyyətə gəlməyindən daha vacib sayıram Azərbaycanda demokratiyanın bərqərar olmasını. Yenə də elə vəziyyət yaranacaq ki, Əli Kərimlinin yox, bir başqasının hakimiyyətə gəlmək şansı real olacaq, açıq ürəklə ona dəstək verəcəm. Yox, əgər Azərbaycan xalqı hansısa bir mərhələdə sizin söylədiyiniz kimi deyəcəksə “yaxşı, 4 dəfə güzəştə getmisən, indi də vaxtdır, biz sənin namizəd olmağını istəyirik”, onda da deyəcəm ki, xalqımızın xidmətinə hazıram. O zaman əgər xalqımızdan belə bir sifariş gələcəksə, böyük məmnuniyyətlə o məsuliyyəti üzərimə götürəcəm, bütün mümkün olanın hamısını edəcəyəm ki, ölkədə dəyişiklik olsun.
– Siz demokratiyanın bərqərar olunmasından danışdınız, bəlkə AXCP daxilində demokratiyanın bərqərar olmasını düşünəsiniz? Qurultayda niyə gizli səsverməylə sədr seçilirsiniz? Olmazmı açıq səsverməyə gedəsiniz, kimin lehinə, kiminsə əleyhinizə olduğu məlum olsun?
– Cəbhənin daxilində demokratiya hara gedib ki? Xəbəriniz var, qurultaya hazırlıq gedir, konfranslar keçirilir, partiyamızın Rəyasət Heyəti çox geniş tərkiblidir. Heç bir partiyada 25 nəfərlik Rəyasət Heyəti yoxdur. Üzvlərdən soruşun, kimlərsə konfransların necə keçirildiyinə, qurultaya namizədlərin necə seçildiyinə təsir edirmi? Demokratiya AXCP-nin mahiyyətidir, ilk özəklərdən, məclisə qədər demokratiya öz mexanizm işini görür.
– Mənim sualımın canı odur ki, sizə qarşı alternativlər olacaqmı?
– Gəlirəm ora. Sizdən soruşuram, Əbülfəz Elçibəyin demokratlığını şübhə altına ala bilərsiniz? Əbülfəz Elçibəy nə zamansa gizli səsverməylə seçilib? Alternativ namizədlər olub?
– Əbülfəz bəy az müddətdə sədr oldu…
– 10 il ərzində Əbülfəz Elçibəy açıq səsverməylə seçilib.
– Siz isə artıq 22 ildir sədrsiniz…
– 21 il. Mən yenə də deyirəm, 21 ildir AXCP sədriyəm, cəbhəçilərin istəyinə görə. Sizcə, cəbhəçilərin neçə faizi istəmir ki, Əli Kərimli sədr olsun?
– Siz ona rəvac verməlisiniz ki, tənqidi yanaşma olsun…
– Yox, cəbhəçilər elə adamlardır ki, kimsə onları susdura bilsin?! Elə cəbhəçi tanıyırsınız ki, Heydər Əliyevdən qorxmur, İlham Əliyevdən, Vilayət Eyvazovdan, “Bandotdel”dən, işdən çıxarılmağından, həbsdən, işgəncədən qorxmur, amma Əli Kərimlidən qorxur? Bu adamlar mərdi-mərdanə sözünü deyən adamlardır. Onlar bizim elə bir ağır şəraitdə mübarizə apardığımızı başa düşürlər və etimad götərdikləri adamla bu yolu getmək istəyirlər. Bu, mənim üçün həm şərəf, həm də məsuliyyətdir ki, belə adamlar mənə etimadla yanaşırlar. Demokratiyanın mahiyyəti formal məsələlərdə deyil. Demokratiya xalqın iradəsidirsə, o, açıq və gizli səsvermədə də, alternativli də ola bilər. Saxta yolla nə var 5 alternativ düzəltməyə.
– Elçibəyin adını çəkdiniz. Əbülfəz bəy həmişə ətrafında alternativlərin olmasını istəyirdi. Məsələn, sizə alternativlər varmı və alternativlərin olmaması sizin gücünüz yox, zəifliyiniz deyilmi?
– Alternativlər deyərkən, AXCP-də çox güclü siyasətçilərin yetişdiyini hesab edirəm. Sadəcə, onlar hələ ki məni öndə görürlər, məni layiq bilirlər. Sabah hansısa səbəbdən mən olmasam, AXCP-də yenə çox güclü siyasətçilər ortaya çıxacaq. Bu məsələdə heç bir şübhə yoxdur. Elçibəyin vaxtında, sağlığında Əli Kərimli və yaxud bir başqası onun reytinqindəydi? Yox, ola da bilməzdi. Yəni orda istər-istəməz üzdə olan birinci şəxsin, müəyyən bir xarizması, üstünlükləri var. Ona görə də mən başqa məsələnin altını cızıram ki, bu demokratiya söhbəti qurama, bizə atılan şərdir, diqqəti yenə də İlham Əliyevdən ayırıb müxalifət düşərgəsinə atmaqdır. Xalq Cəbhəsində demokratiya yoxdursa, bəs harda var? Bu cür demokratiya üçün canını qoyan oğulların, qızların da çevrəsində demokratiya yoxdursa, bəs harda var? O adamlar heç kimdən qorxmurlar, sabah mənə, bir başqasına da çox rahatlıqla deyərlər ki, bilirsiniz nə var, çox sağ olun, indiyə qədər etimad göstərdik, indi də başqa bir dostumuzla davam etdirmək istəyirik. Mən də cavab verəcəm ki, eşq olsun sizə! Mənim necə təsir etmək imkanım var minlərlə fədakar insana?!
– İstəyirsiniz cəbhəçilər desinlər?
– Hansı mərhələdə desələr, mənim üçün qəbuldur.
